Zabytkowy park w Łańcucie został założony pod koniec XVIII wieku. Jego największy rozkwit zaszedł na przełomie XIX i XX wieku, kiedy właścicielami Łańcuta zostali Roman i Elżbieta z Radziwiłłów Potoccy.

W tym czasie park został na nowo urządzony i prawie dwukrotnie powiększony poprzez dołączenie dużego terenu od strony wschodniej i zachodniej.

W bezpośrednim otoczeniu Zamku (w obrębie fosy) powstało kilka nowych „wnętrz” ogrodowych charakterystycznych dla tego okresu. Główna aleja prowadząca od mostu zachodniego do Zamku otrzymała oprawę z czterech cisów strzyżonych w stożek i prostokątne wydłużone rabaty obsadzane roślinami letnimi.

Przed elewacją południową Oranżerii założono regularny ogród różany, a przed nowo wybudowaną Oficyną rabatę bylinową. Teren przed elewacją wschodnią Zamku ozdobił ogród włoski. Już poza fosą, na linii pomiędzy Ujeżdżalnią a Zameczkiem wzniesiono wzorowaną na wiedeńskich Palmiarnię (rozebrana po I wojnie) i szklarnie do uprawy m.in. storczyków.

Pozostała część parku została urządzona w stylu angielskiego parku krajobrazowego ze swobodnie poprowadzonymi alejami wśród rozległych trawników i obsadzonych różnymi gatunkami drzew i krzewów. Taki układ kompozycyjny wraz z wiekowym drzewostanem, dzięki szeregom prac rewaloryzacyjnych, zachował się do czasów obecnych i stanowi unikalną wartość historyczną i przyrodniczą.